Les voces del olvidu, d'Esther Prieto

Nun vos diré cómo yeren les voces qu'enxamás oyera,
aquelles qu'un día picaron nel gargüelu
siendo nena saya rosa
y un gazapu de tristura.
Nun vos diré cómo yeren los regueros,
aquel camín pel qu'anduvi, pequeñina.
Nun vos diré nada. Nacerá'l silenciu
llanzáu al vientu, vueltu bocarriba,
fechu carne, fechu ná como'l camín,
como les voces qu'enxamás oyera.
Non, nun vos diré nada. Voi cayer al suañu
d'esta nueche fecha olvidu,
con tol pasáu perdíu,
como si aquel camín nun lu pisare,
y naciera ayer, ayer talamente.

Esther Prieto

(Edá de la memoria, 1992)