Amiyen alcordances, d'Inaciu Galán y González

Dexé la casa los mios güelos atrás
y lloñe, perlloñe, colé atristayáu.

Yá ellí, na alborada, sentía sele
l'orpín mañaniego, que ye d'agua
puro y frío, que mueya l'alma
enantes que la piel, qu'entra nel cuerpu
y ye alcordanza...

...qu'amiya en cada gotuca,

        cachín

                a cachín

trescalando nes viesques tupíes
d'un pasáu confusu, que nun quiero recordar.

Inaciu Galán y González

(Lletres Lliterariu nº 4, Academia de la Llingua Asturiana, 2012)