esta nueche veo coses que sólo yo puedo ver:
la lluna media de xuno cayendo tres una nube,
el vuelu chillón de dos gaviotes
blanques y rápides como dos almes que fuxen,
l'aire sele y revolvín que mueve
ropa tendío a deshora, un coche que va
cruzando pasiquino les cayes desiertes y moyaes,
sombres que pasen, aliendos que cunden,
ecos que van tornando y perdiéndose otra vez,
el tiez alto de Venus tan cerca yá del alba,
los mios güeyos pidiendo que quedes asina nel poema:
más allá d’esti instante, más allá d’estos díes.
Pablo Antón Marín Estrada
(Un tiempu meyor, 1996)
No hay comentarios:
Publicar un comentario