El paraísu, de Pablo Antón Marín Estrada

De pequeñu yo andaba a buscar el Paraísu pelos atles de la cartografía y de los sueños. Sentábame nerviosu delantre de los mares diversosy en medio de les más exótiques encruciyaes, y ellí fincaba viaxando colos güeyos zarraos o abiertos. Nun sé d'averes en qué planu de la rialidá teníen llugar aquellos viaxes. Los freudianos diríen que viaxaba vía inequívoca del subconsciente y otros escurantistes que rializaba viaxes astrales. Yo sólo sé qu'utilizaba'l vehículu del deséu.
Dalgunes tardes —sobro too les del veranu— paecíame acolumbralu alluende de dalgunos llonxanos pastiales, cásique ya inexistentes, y más d'una vez alcontré guíes voluntarios que m'ufiertaren la so mano pa llegar hasta esi sitiu soñáu.
Fixe allá dellos viaxes y lo único qu'hoi puedo dicir d'esti llugar ye que ye un sitiu diferente y agradable. Tamién que perdayures topé otru llugar onde me sintiere más estranxeru.

Pablo Antón Marín Estrada

(Díes d'inocencia, 1992)